اول از همه سلام عرض می کنم خدمت اون دوستانی که لطف می کنن مطالب ما رو میخونن. نوکر همشون هم هستم!

شب های قدر نزدیکه و میگن توی این شب ها دعاها مستجاب میشه. می خواستم به عنوان برادر کوچکتر ازتون درخواست کنم جدا از دعاهای خودتون پرسپولیس رو هم توی این شب های عزیز فراموش نکنید. چقدر خوبه که با موفقیت یک تیم دل نیمی از مردم یک کشور شاد بشه. تیمی که روزگاری همه می ترسیدن رو به روش وایسن. حتی توی زمین خودشون هم دنبال مساوی بودن! نه مثل حالا که بعضا می بینیم تیم های شهرستانی که قدمتشون نصف پرسپولیس هم نیست میان جلوی ما قد علم میکنن. واقعا چی به سر این تیم اومده؟ مشکل بازیکن هان یا کادر فنی؟ مدیریت یا هواداران؟ اما مشکل هیچکدام از این ها نیست یا بهتره بگیم هر کدوم به نوعی در این موضوع دخیل هستن. چرا که اگه این طور نبود توی این چند سال با این همه تغییر مدیریت یا کادرفنی باید به یک تیم مدیریتی و فنی ایده ال می رسیدیم. من سنم به دهه 60 و اوایل دهه هفتاد قد نمیده اما مثل همه شما آوازه پرسپولیس رو توی اون سال ها شنیدم. زمانی که یک پرسپولیس بود و هوادارانش. اون زمانی که همه با عشق کنار هم بودن و هدف فقط موفقیت تیم بود و شادی دل هواداران نه مثل الان که... بگذریم!

توی این پست فقط می خواستم بیام و ازتون در خواست کنم که برای پرسپولیس دعا کنید تا دهه نود دوباره یاد دهه 60 و 70 رو زنده کنه. نه مثل دهه 80.

پس یه بار دیگه: عاشقان پرسپولیس، برای پرسپولیس دعا کنید!

                                                  خوشا دمی که رسد آرزو به حد کمال

                                               خوشا شبی که به عاشق رسد پیام وصال

                                                     تمام عمر اگر بگذرد به درد فراق         

                                                 چه غم؟ چون قلب بود از امید ما لامال

                                              از زندگانی هشتاد و چهارساله به است

                                            شبی که ارزش آن است بیش از آن همه سال

                                                دهند مژده به مهمانی خدای جلیل

                                              فرشـتــگان، به تشـرف بـه بـارگاه جلال

                                                  از میزبان یگانه به بندگان آرند

                                               درود و مژده رحمت، نوید استقبـال

                                              شگفت اینکه بود که روزهای مهمانی

                                            غـذای جـسم حـرام و شراب روح حـلال!

                                               چنین بود شب تقدیر تا طلیعه فجر

                                           کـه روشنـی دمد و تیرگـی رود بـــه زوال

                                             تو ناظم! ار به سر آمد زمان مهمانی

                                          بـشو غبـار غـم از چهـر خـود ز اشـگ زلال

                                          کسی بود به یقین رستگار در دو سرای

                                       کـه ماهـی از همـه سالـش بـود بـدیـن منوال

نظرات شما عزیزان: